Three Billboards Outside Ebbing, Missouri

Mildred Hayes (Frances McDormand) rouwt om de verkrachting en de moord op haar tienerdochter Angela. Ze is kwaad omdat de politie volgens haar te weinig inspanningen doet om de moordenaar te vinden en daarom besluit ze om 3 reclameborden te huren langs een toegangsweg naar haar woonplaats Ebbing waarop ze de lokale politie ervan beschuldigt te laks te zijn. De inwoners van Ebbing, die sheriff Bill Willoughby (Woody Harrelson) heel genegen zijn en de racistische agent Jason Dixon (Sam Rockwell) reageren echter bijzonder verontwaardigd. Mildred krijgt dan ook heel snel af te rekenen met verbale bedreigingen en fysieke intimidatie. Ze is echter niet van haar stuk te brengen en gaat de confrontatie met haar tegenstanders één voor één aan ondanks de smeekbedes van haar zoon om er een eind te maken.

De eerste 70 minuten van de film had ik de indruk dat ik naar een meesterwerk aan het kijken was. De acteerprestaties zijn van de bovenste plank. Woody Harrelson en Sam Rockwell zijn indrukwekkend als de sheriff en de racistische agent maar Frances McDormand deed mijn mond helemaal open vallen. Wat kan die vrouw acteren zeg. Je leeft echt mee met haar verdriet en haar frustraties. En soms zit je gewoon te denken “Wat een teef !” want het wordt snel duidelijk dat ze al voor de moord op haar dochter allesbehalve een gemakkelijke vrouw was om mee te leven. Na die eerste 70 minuten besloot regisseur Martin McDonagh spijtig genoeg om het karakter van een bepaald personage in de film (ik verklap niet wie of wat om jullie kijkplezier niet te verknoeien) wat bij te sturen zodat hij/zij in één klap behoorlijk ongeloofwaardig werd. Deze ingreep in combinatie met een nogal teleurstellend einde van de film (en dat einde heeft gedeeltelijk ook te maken met de karakterwijziging van het personage waar ik zojuist over had) zorgde er voor dat een film die heel sterk begon voor mij met een anticlimax eindigde.

Toch raad ik jullie aan deze film zeker te bekijken al was het maar om de 3 bovengenoemde kleppers aan het werk te zien. De oscar voor Frances McDormand en Sam Rockwell is absoluut verdiend. Eigenlijk spijtig voor Woody Harrelson dat Sam Rockwell zijn rechtstreekse tegenstander was voor die oscar want hij verdiende die evengoed.

Nu te zien op Disney+

3/4

De Slag om de Schelde

Kort na het mislukken van Operatie Market Garden, vond de Slag om de Schelde plaats. Een brutale, bloederige slag in België en Nederland die om één of andere reden minder bekend is maar van heel groot belang was voor de bevrijding van Europa. En deze slag werd nu eindelijk verfilmd onder regie van Matthijs van Heijningen jr. De Slag om de Schelde bestond uit 4 fasen. De film focust zich vooral op de laatste fase : de strijd om Walcheren.

Laat mij beginnen met te zeggen dat de beelden en het geluid in deze film bij momenten heel indrukwekkend zijn en niet moeten onderdoen voor de Amerikaanse films die vaak over gigantische budgetten beschikken. Regisseur Matthijs kon echter ook niet klagen want hij kreeg een budget van 14 miljoen euro ter beschikking waar je als Nederlands regisseur al iets mee kan doen. De veldslagen met fluitende kogels en rondvliegende ledematen deden je bij momenten denken aan de bekende scenes uit “Saving Private Ryan” of “Band of Brothers”. En dat je met zo’n budget ook eens zot mag doen, bewijst Matthijs door de acteur Tom Felton (inderdaad… Draco Malfoy…) voor zijn camera te krijgen. Zijn bijdrage aan de film mag je echter verwaarloosbaar noemen en dient louter en alleen als publiekstrekker.

Niettegenstaande dit alles, voldeed de film niet aan mijn verwachtingen. Om te beginnen het verhaal. Of eigenlijk… 3 verhalen. Het eerste verhaal draait om Marinus (Gijs Blom) die zich als 17-jarige Nederlander aangetrokken voelt tot de nazi-ideeën en zich aansluit bij het Duitse leger. Het tweede verhaal gaat over een kleine groep Engelse paracommando’s die met hun zweefvliegtuig boven Walcheren neergehaald worden door Duits luchtafweergeschut. Het derde verhaal toont ons de belevenissen van het jonge, Nederlandse meisje Teun wiens broer zich zodanig in de nesten werkt dat ze genoodzaakt is om zich tot het verzet te wenden om hem uit de klauwen van de Duitsers te houden. Op zich 3 mooie, realistische verhalen. Helaas maakt regisseur Matthijs er zo’n verwarrend kluwen van door constant van het ene naar het andere verhaal te springen dat je als kijker op den duur de interesse begint te verliezen. De personages krijgen de kans niet om zich te ontwikkelen en het tempo wordt op deze manier volledig uit de film gehaald wat spijtig is want op zich zijn het eigenlijk 3 mooie, op zichzelf staande verhalen (aangedikt met wat alom bekende clichés).

Wat mij echter het meest stoorde aan deze film was het gebrek aan historische waarheden en een verkeerde interpretatie van de strijd om Walcheren. Om te beginnen werden in realiteit de dijken rondom Walcheren zwaar beschoten door de geallieerden om het gebied onder water te zetten in de hoop de tegenstand van de Duitsers (die van Walcheren één van de best versterkte posities van de tweede wereldoorlog hadden gemaakt) zoveel mogelijk te minimaliseren. Daarna volgde een grote amfibische landing waarbij vele Canadese, Engelse, Franse en Belgische commando’s het leven lieten. Hiervan krijgen we niets te zien in de film. De scene waar de Engelse soldaten een versterkte Duitse positie aanvallen verwijst naar de confrontatie op de lange, smalle Sloedam. Dat was toen de enige verbinding van het vaste land met Walcheren. In realiteit waren het de Canadezen die gedurende twee dagen poogden voet aan wal te krijgen via de Sloedam maar ze zijn er nooit in geslaagd om verder te geraken dan aan de helft van de dam. En dan gaat de regisseur de waarheid geweld aandoen met een klein peloton commando’s dat blindelings een versterkte positie van de Duitsers aanvalt (we zien een MG42 en een flak 88 de commando’s moeiteloos aan flarden schieten) en dat maakt deze scene volledig ongeloofwaardig. Geen enkele bevelhebber zou trouwens zo’n aanval inzetten zonder voorafgaande bombardementen of artilleriebeschietingen. Als kers op de taart zien we plotseling een aantal commando’s in de rug van de verraste Duitsers (een versterkte positie die haar rug onbewaakt laat ???) opduiken en de vijand, die nauwelijks weerstand biedt, een kopje kleiner maken.

Besluit : met het verfilmen van De Slag om de Schelde geeft Matthijs Heijningen jr. deze slag de erkenning die het verdient. Helaas slaagt hij er niet in om het tempo in zijn film hoog te houden en het juiste verhaal te vertellen waardoor je als kijker de interesse vaak verliest. En dat is jammer want sommige scenes zijn qua beeld en geluid echte pareltjes. Zeker voor een Nederlandse film.

**